Definitief een baan

Hallo allemaal!
Het is alweer enige tijd geleden dat ik iets van mij heb laten horen. Maar dat brengt dan ook wel weer voordelen met zich mee. Ik heb nu namelijk genoeg te vertellen.
Ik zal met het vliegen beginnen want daarvoor zit ik hier natuurlijk. De afgelopen anderhalve maand heeft weer in het teken gestaan van lessen en checks. We zijn eerst begonnen met een groundschool. Dat was weer een herhaling van veel dingen die we aan het einde van onze opleiding op de DFA en tijdens onze type-rating ook hebben gehad. Niks nieuws onder de zon dus. In totaal nam de groundschool zo'n 2 weken in beslag. Ik moet wel zeggen dat de laatste lessen die we kregen toch behoorlijk nuttig waren. Tijdens onze type-rating hebben we volgens de procedures van Pegasus moeten vliegen. Voor die vliegprocedures heeft Boeing een soort van 'standaard' ontwikkeld en iedere maatschappij mag die procedures aanpassen, mits deze er niet onveiliger door worden. Je kunt natuurlijk al wel raden dat Lion Air andere procedures hanteert dan Pegasus en dus moeten ook wij weer veranderen van procedures. De laatste 2 lessen die we tijdens de groundschool kregen hadden betrekking op de procedures. Hierin werd uitgelegd wat er van ons verwacht werd en werden ook de dingen verteld die je als piloot wel geacht wordt te doen maar die nergens beschreven staan.

Na de 2 weken groundschool zijn wij ons gaan voorbereiden op de komende simulator sessies. Toen wij in Istanbul zaten kregen we al wel bericht dat we in Indonesië 2 simsessies zouden moeten doen. Die waren dan bedoeld om bekend te worden met de procedures van Lion Air, zo was ons verteld. Wat ze alleen vergeten zijn te vertellen is dat het eigenlijk 4 simsessies betreft. En dat de laatste 2 sessies behoorlijk zware checkvluchten zijn. De 1e checkvlucht is een 'Lion Air Company Check', hierin moet je laten zien dat je alles goed genoeg beheerst om een veilig vlucht uit te voeren volgens de Lion Air standaard. De 2e check is de zogenaamde DGCA check. Dat is een check voor de Indonesische autoriteiten. (de DGCA is de Indonesische IVW)
Tijdens onze groundschool hadden we al kennis gemaakt met behoorlijk wat buitelandse piloten hier. Van hen hoorden we dan ook veel verschillende verhalen over de checks. Een aantal waren zeer negatief en een aantal gematigd positief. Eén ding kwam in alle verhalen overeen en dat was de testen erg zwaar zouden worden voor ons. Ook werd ons verteld dat er behoorlijk veel mensen zakken voor in ieder geval 1 van de 2 testen. Uiteraard is zakken geen optie maar mocht dat onverhoopt toch gebeuren dan zouden we terug moeten naar Nederland (of Singapore) om daar 'opfrissingslessen' te nemen op de simulator en vervolgens zouden we het nog een keer kunnen proberen.
Deze verhalen voerden de druk natuurlijk wel een beetje op aangezien niemand van ons zessen zin had om terug te gaan naar Nederland. Dat is natuurlijk niet omdat Nederland niet leuk is maar het zou wel betekenen dat weer een heleboel kosten zou maken die je ook kunt voor komen. Dat betekende voor ons dus heel veel leren en goed voorbereiden!
De 1e 2 sessies waren ter voorbereiding op de examens. Patrick en ik maakten daarbij nog veelvuldig fouten waarvan we het er wel over eens waren dat die niet nodig waren. Uiteraard ging het Patrick allemaal wat beter dan bij mij (dat zal iedereen die ons kent niet verbazen), maar ook bij mij was alles binnen de toegestane marges. Dit kwam waarschijnlijk mede door onze instructeur. Hij gaf je op een duidelijke manier te kennen dat je iets niet goed deed. Schelden en schreeuwen was daarbij ook toegestaan. Dit zorgde er dan wel weer voor dat je een domme fout niet een 2e keer zou maken. Na onze 2e sessie kregen we dan ook beiden te horen dat we door mochten naar de company check. Daar kan ik een heel lang verhaal van maken maar het had wel wat weg van mijn type-rating examen. Ook deze vlucht ging niet vlekkeloos maar Patrick en ik zijn toch beiden geslaagd. Dat betekende automatisch dat er nog één te nemen hindernis was: de DGCA check. Daarvoor werden we afgelopen woensdag gebeld. Patrick kreeg om 17:00 uur een telefoontje dat we zo snel mogelijk naar de simulator moesten komen voor onze check. We kwamen daar om 18:00 uur aan (en dat is behoorlijk snel met het verkeer hier in Jakarta). Toen we een keer binnen waren kregen we te horen dat we een uurtje moesten wachten op simulator, ze waren namelijk met onderhoud bezig. Dat uurtje werd uiteindelijk 6 uur en om middernacht was de sim nog steeds niet klaar. Gelukkig was er een andere instructeur die onze check belangrijker vond dan zijn 'gewone' les. Hij gaf zijn simulator slot aan ons zodat wij onze check konden doen. Daar waren we om 4:30 uur mee klaar. Na de sessie zijn we naar een briefingruimte gegaan waar onze zwakke punten nog een haarfijn werden aangehaald. Maar het eindoordeel was goed: geslaagd!
Dat betekent dat ik nu alleen nog een vracht papierwerk (en 3 á 4 weken) van mijn eerste baan als piloot verwijderd ben. Op het moment van schrijven zitten Thijs en Otmar in de simulator voor hun DGCA check en Jaap en Frans zullen ook zeer binnenkort examen doen.
We kunnen dan mooi met z'n allen naar Singapore om ons werkvisum te regelen. Als dat rond is zijn we naar alle waarschijnlijkheid nog ongeveer 2 weken vrij. Dan hebben we dus mooi tijd om de toerist uit te hangen op Bali ofzo ? (nu kan het nog!)
In mijn volgende stukje zal ik wat schrijven over onze nieuwe huisvesting en het gebeuren hier om het vliegen heen. We hebben nu ook allemaal weer iets beter internet (vandaar dat ik ook weer iets schrijf) dus ik zal ook weer eens proberen een aantal foto's op de site te zetten.

Groetjes Mark

Geduld is een schone zaak

De eerste week stond bij ons vooral in het teken van wachten. Maandag werden we om 10:00 uur bij Lion Air Tower verwacht. Wat er dan precies ging gebeuren wisten we nog niet. Bij de Tower hebben we ons gemeld bij de security en daar ontvingen we een "visitors-pass" voor de 6e verdieping. We moesten ons op die verdieping melden bij "miss Inna". Inna is degene die alles moet regelen voor de expats bij Lion Air. Op de 6e verdieping kwamen we erachter dat Inna op dat moment even niet aanwezig was. Het even niet aanwezig veranderde langzaam in wat langer niet aanwezig tot heel lang niet aanwezig. Later bleek dat ze de hele dag niet zou komen omdat ze ziek was. Gelukkig kwam er nog voor de lunch iemand die ons vertelde dat we een aantal papieren moesten invullen. Bij al die papieren moesten we ook pasfoto's voegen. Ze hebben hier pasfoto's met een rode achtergrond. Daar had ik er al vier van laten maken in Nederland, maar ze bleken er 16 nodig te hebben. Na het invullen van de papieren werd ons verteld dat we wel konden gaan lunchen en dat we dan ook maar meteen die pasfoto's moesten laten maken.
Na de lunch zouden we een welkomstwoordje krijgen van de Chief Pilot. Ook nu werden we weer verzocht "even" te wachten. Om 18:30/19:00 uur kwam iemand ons vertellen dat het praatje was verzet naar dinsdag en dat we naar huis konden.
De rest van de week is ook ongeveer zo gelopen. Wel hebben we dingen als onze medical, strepen, stropdas, wing, pak aanmeten, etc. geregeld. We zijn er nu wel achter dat wanneer je iets geregeld wilt hebben, je daar heel erg vaak achteraan moet. Wat we hier uiteindelijk in een week hebben geregeld was in Nederland zeker in 2 á 3 dagen gelukt.
Al het wachten heeft ook zo zijn voordelen. Zo zijn we een heleboel Europeanen tegengekomen die ook zaten te wachten op Inna. We hebben met zo'n beetje iedereen wel een praatje aangeknoopt. Een van onze problemen was natuurlijk nog steeds de huisvesting. We zaten namelijk nog steeds in het FM7 hotel op eigen kosten.
De contacten die we tijdens het wachten hadden opgedaan kwamen hier van pas. Van hun hoorden we namelijk dat we ook gratis in het Merlynn Park Hotel konden verblijven. We zijn dus met dat verhaal naar Lion Air gegaan. Dat bleek inderdaad waar te zijn, mits we een contract hadden. Dat zouden we op woensdag tekenen. Het contract dat we toen kregen was niet het goede er werd bijvoorbeeld totaal niet gesproken over het onderkomen, terwijl dat wel in onze letter of intent (soort voorcontract) stond. En er waren nog een aantal andere dingen die anders moesten zijn. Donderdag zou er dan het goede contract zijn. Er zaten echter weer een aantal dingen in die niet klopten en daarvoor moesten we volgens Lion Air contact opnemen met onze "onderhandelaar" en dat was Sim Industries. Maar het contact daarmee verloopt weer via onze vliegschool. Je begrijpt het waarschijnlijk al: veel schakels, lange af te leggen weg voor de informatie, hemelvaart weekend in Nederland en niet al te veel tijd. Kortom, niet het gewenste resultaat. We wilden immers het weekend graag in het Merlynn Hotel doorbrengen en Lion Air wilde de contracten getekend zien. We hebben Sim Industries niet kunnen spreken ondanks meerdere telefoontjes met Nederland.
Uiteindelijk hebben we vrijdag een contract getekend waar het onderkomen in ieder geval in was opgenomen. We zitten nu dus voor niks in een kamer met internet.
Natuurlijk kunnen we niet in dit hotel blijven en dus zijn we op zoek gegaan naar een onderkomen hier in de buurt. Ook hier kwamen onze contacten weer van pas. We hebben een aantal Britse jongens ontmoet die met de tip kwamen om eens in BSD naar een huis te gaan kijken. (zij zitten daar ook) Daarover zal ik in mijn volgende verhaaltje meer vertellen! Ook zullen er nog foto's volgen. Ik ga nu eerst even eten.
sampai jumpa nanti
Mark

Daar gaan we

Hallo allemaal!
Met enige vertraging laat ik dan toch nog iets van mij horen.
Donderdag 26 mei zijn we vanuit Amsterdam vertrokken naar Jakarta. Na het afscheid nemen van familie en vrienden zijn we om 11:00 geheel volgens plan met Garuda Indonesia vertrokken richting Dubai. Van Amsterdam naar Dubai zat het vliegtuig nog niet voor de helft vol waardoor we allemaal minimaal 2 plaatsen ter beschikken hadden. Lekker ruim dus de eerste 6,5 uur. Thijs en Frans zaten alleen in de middelste rij en hadden zelfs 4 plaatsen ter beschikking en konden zodoende mooi languit liggen om te slapen. In Dubai hebben we een technische stop gehad (tanken en passagiers bijladen). We hebben daar ongeveer een uurtje aan de grond gestaan met de mogelijkheid om het vliegtuig te verlaten.
Het 2e deel van de vlucht was van Dubai naar Jakarta. Door de opgepikte passagiers in Dubai was het vliegtuig nu ongeveer voor 80% gevuld. Zowel het eerste als het tweede deel van de vlucht ontbrak het ons aan niets. De stewardessen kwamen ongeveer om het half uur met drinken en ieder uur kon je een klein broodje nemen.
Eenmaal aangekomen in Jakarta was het eerste dat mij opviel dat iedereen hier -ondanks temperaturen van boven de 30 graden- in lange broeken en shirts met lange mouwen rondloopt. Ook truien zijn geen uitzondering op straat. (Dat is dan misschien ook de reden dat alles hier zo traag gaat. Als ik het zo heet had, had ik ook geen zin om iets te doen.)
We hadden gehoopt dat alles goed geregeld zou zijn bij aankomst, maar dat was niet helemaal zo. We lazen bij aankomst dat we onderweg naar Jakarta -terwijl we in het vliegtuig zaten- een mailtje van onze contactpersoon met Lion Air hadden gekregen. Daarin stond dat de appartementen die wij zouden krijgen volledig volgeboekt waren. Maar daarvoor in de plaats was er een hotel gereserveerd voor ons. Dat was dan weer wel op eigen kosten. Dat is toch lekker nieuws om te ontvangen bij aankomst.
Bij aankomst zouden we ook opgewacht worden door een persoon van Lion Air die ons verder zou begeleiden bij onze eerste stappen op Indonesische bodem. Maar je raad het waarschijnlijk al, deze persoon was nergens te bekennen. Nou zijn wij natuurlijk ook geen 7-jarige kinderen en kunnen we gelukkig logisch nadenken dus paniek was er zeker niet. Maar een goed begin was het nou ook niet helemaal. We besloten naar het hoofdkantoor van Lion Air op het vliegveld te gaan en daar navraag te doen over hoe wij bij het hotel zouden kunnen komen. Eenmaal bij het kantoortje keken de medewerkers een beetje vreemd toen wij met ons verhaal aankwamen. Er werd wel meteen gebeld met Lion Air. Vervolgens hadden ze onze paspoorten nodig en werd er nog eens gebeld met Lion Air. Even later kon de beste man ons mededelen dat er een pick-up voor ons onderweg was die ons naar het hotel zou brengen.
De reis naar het hotel was ook wel enerverend. We dachten alle 6 dat het verkeer in Istanbul een chaos was, nou hier kunnen ze er ook wat van! De strepen op de weg zijn hier voor de sier want op een 3 baans weg kun je namelijk makkelijk met 5 auto's naast elkaar. En een groot verdrijvingsvlak is eigenlijk maar een verkapte invoegstrook. Wat wel opvalt is dat het hier stikt van de brommertjes. Maar dat is ook niet zo vreemd want dat lijkt bijna het enige vervoermiddel hier dat niet telkens stil hoeft te staan.
Het hotel dat voor ons geboekt was was het FM7 hotel, vlakbij het vliegveld. De rit naar het hotel duurde gelukkig niet zo lang. Het hotel is erg netjes en verzorgd. We konden er slapen voor ongeveer 20 euro per nacht.
in het weekend hebben we verschillende winkelcentra bezocht en een beetje de toerist uitgehangen in Jakarta. Maandag zou het pas echt allemaal beginnen, dan moesten we ons immers melden bij Lion Tower!
Groetjes Mark

De eerste echte rondjes

Na het uitstellen van onze basetraining afgelopen zondag waren Patrick, Frans en ik toch wel wat teleurgesteld. Gisteren ontvingen we ineens een sms van Pegasus dat we binnen een half uur op kantoor werden verwacht voor een briefing. Het bleek om de briefing te gaan die je normaal krijgt voordat je het vliegtuig instapt voor de basetraining. Dat we die gister al kregen was om vandaag tijd te besparen. En dat is gelukt, vandaar dat ik dit verhaal ook al schrijf terwijl we op de weg terug zijn van Antalya naar Istanbul met vlucht PC-145 van 14:00 uur. Ik zal bij het begin beginnen. Vanochtend was het Pegasus busje om 04:45 uur bij het hotel present. Het busje bracht ons naar het vliegveld Sabiha Gökcen in Istanbul. Van daar vlogen we om 06:30 naar Antalya. Eenmaal aangekomen in Antalya werden we bij de slurf al opgewacht door een medewerker van Pegasus. Hij bracht ons naar een busje op de apron dat ons vervolgens weer naar de "technical office" bracht. In de technical office moesten we ongeveer 30/40 minuten wachten op de captain en de first officer die met ons de basetraining zouden doen. De captain was al ingelicht door Pegasus dat we gister al de gebruikelijke uitleg hadden gehad. Gevolg was dat we zo ongeveer meteen vertrokken naar het vliegtuig voor de basetraining.  We reden naar een afgelegen stukje van het vliegveld. En daar stond ze dan: de TC-AAU.... Na enige uitleg van een purser over de werking van de deuren, de noodglijbanen en niet te vergeten de oven kregen we onze eerst walk-around (inspectie van de buitenkant van een vliegtuig door er omheen te lopen) geheel verzorgd door een monteur. In de tussentijd bereidden de captain en first officer het vliegtuig voor voor de eerste vlucht. Onze basetraining vond plaats in Isparta, ongeveer op 15 minuten vliegen ten noorden van Antalya. Patrick was de gelukkige om te mogen aftrappen. Hij mocht in Antalya al gelijk plaatsnemen op de rechter stoel. Om 10:25 uur lokale tijd was het zover, de eerste take off van Patrick in een B737-800! Hij vloog naar Isparta waar hij vervolgens 5 touch and go's maakte en 1 full stop. Frans en ik mochten toekijken foto's maken en filmen vanuit de cockpit deur. Hij was echt super mooi om zo bij Patrick te kunnen meekijken.  Na de full stop van Patrick was het mijn beurt. Terwijl de captain aan het terug taxien was naar het begin van de baan wisselden Patrick en ik van plaats. Ik moet eerlijk bekennen dat het toen wel een beetje begon te kriebelen. Daar zat ik dan: op de rechter stoel en klaar voor mijn eerste echte vliegminuten in een Boeing... Ik hoefde mij alleen maar te concentreren op het vliegen. Alle instellingen werden door de captain gedaan. Het kwam dus neer op sturen en de gashendels bedienen. De rest werd voor me geregeld. Het eerste rondje ging nog wat nerveus en niet heel netjes. De landing was echter wel goed. Na de landing werd er gelijk doorgestart voor het 2e rondje. Toen was de spanning er gelukkig wel vanaf en ging het vliegen ook weer beter. Ook de volgende rondjes gingen gelukkig goed. Bij mijn laatste landing maakten we een full stop en wisselde ik tijdens het taxien van plaats met Frans.  Frans deed eerst een aantal circuits op Isparta en mocht vervolgens terug vliegen naar Antalya. Na het vliegen hebben we meteen de papieren ingevuld en konden we dus zoals ik al eerder vertelde tot ons plezier meteen met een vlucht terug naar Istanbul. In Istanbul zijn we meteen naar de headoffice van Pegasus gegaan om de laatste dingen te regelen en iedereen die ons hier de afgelopen weken heeft geholpen te bedanken. We hebben veel filmpjes en foto's gemaakt van onze basetraining, maar die zullen i.v.m. beperkte technische hulpmiddelen op het moment later worden toegevoegd. Morgen om 10:20 uur zitten we als het goed is dan weer in het vliegtuig terug naar Nederland. Ondanks dat ik het uiteindelijk best naar mijn zin heb gehad hier ben ik toch wel blij terug naar Nederland te kunnen.  En al is het bij jullie 25 graden, morgen eet ik boerenkool met worst!

Type-rating 737-NG: in de pocket!

Na de progress check van vorige week volgden de lessen die ons voor zouden bereiden op het "grote" examen: de skill test. De lessen verliepen behoorlijk goed.  Les 6 In deze les kregen we, buiten de inmiddels standaard motorproblemen, te maken met een verlies van het complete hydraulische systeem. Gelukkig hadden we dit al eens kunnen oefenen tijdens de progress check. :-) Les 7 Tijdens les 7 had ik ontzettende last van steken in mijn buik. Het leek alsof ik continu met een stuk metaal in maag liep. Hetgeen de concentratie op het vliegen niet bevorderde. Deze les verliep dan ook zeker niet lekker maar nog wel goed genoeg volgens de instructeur. In de sessie kregen we een emergency descent voor de kiezen. Daarbij komt het erop neer dat je zo snel mogelijk naar een hoogte moet zakken (rond de 10.000 voet) omdat de druk in de cabine bijvoorbeeld is weggevallen. Je maakt dan ook echt gebruik van zuurstofmaskers en alle andere toeters en bellen. Hopelijk maak je zoiets in het echt niet mee, maar in de simulator is het wel een leuke oefening. Les 8 Ook hier kregen we wederom meerdere problemen met de motoren. Verder lieten ze onze FMS uitvallen. Dat is zeg maar de computer waar je de route inzet en die de optimale snelheden, hoogtes, etc voor je berekend. Als deze uitvalt betekent dat automatisch ook dat je je route conventioneel moet vliegen. (Je kan dan niet het paarse lijntje op scherm volgen maar je moet ouderwets navigeren met pijltjes die naar een bepaald baken wijzen) Ook was het de bedoeling dat we rook in de cockpit zouden krijgen door een brand ergens in het vliegtuig maar helaas werkte de rookmachine niet goed. Hierdoor hebben we de procedure voor het verwijderen van rook moeten doen zonder het belangrijkste: de rook!  Les 9 Hoofdonderdeel in deze les was nu eens niet problemen maar landen met heel erg weinig zicht. De zogenaamde CAT IIIA landing. Je laat dan het vliegtuig volledig automatisch landen omdat het zicht erg slecht is. Dit klinkt natuurlijk wel mooi: handjes in de nek, schoentjes op het dashboard en wachten tot je netjes geland bent. Dat is het totaal niet. Juist omdat je niks ziet moeten alle systemen volgens een vaste volgorde goed gecheckt worden. Als laatste moet je dan op een hoogte van minimaal 50 voet (15 meter) de landingsbaan in zicht hebben. Heb je dat niet dan moet je een doorstart maken. 15 meter klinkt wel hoog, maar als er iets niet goed gaat met de autoland en je let niet op dan duurt het ongeveer 2 seconden voordat je tegen de baan aan kwakt. Les 10 SKILL TEST Vanochtend was het dan zover; ons examen!  Om half 4 moesten we aanwezig zijn bij de simulator voor de briefing over ons examen. Daar kregen we te horen dat ik op Trabzon ging vliegen en Patrick op Van. Dit zijn zo'n beetje de lastigste velden in Turkije. Dat komt door de hoogte waarop ze liggen, de omgeving (bergen) en de lastige aanvliegroutes. Een mooie uitdaging dus. Tijdens ons examen kregen we zo ongeveer alles wat we kenden. Motorstoringen/brand, FMS failure, falen van het hydraulisch systeem, emergency descent, etc, etc... Lastig voor ons was ook dat wij in de 9 lessen voor ons examen nooit commentaar kregen op de procedures die wij gebruikten, en dat de examinator het niet altijd eens was met de manier waarop wij handelden. We moesten dus tijdens het examen onze manier van handelen aanpassen. Uiteindelijk kregen we na de simles te horen dat we geslaagd waren. Super nieuws natuurlijk! Zondag zouden we het laatste onderdeel van de opleiding afronden: de basetraining. Hierbij vlieg je meerdere circuits (opstijgen, naar het begin van de baan vliegen en landen) om gevoel te krijgen voor het vliegtuig en het landen. We hebben echter net een mailtje gekregen dat de basetraining is gecanceled en dat er nog een nieuwe datum volgt.  Hopelijk kunnen we alles zo znel mogelijk afronden en terug naar Nederland. Want hoewel in het hotel alles goed is geregeld komt het nu toch behoorlijk mijn neus uit om hier te zitten. Twee maanden is dan ineens een hele lange tijd. Al met al dus een mooie week. En ik mag nu in ieder geval op de Boeing 737 vliegen!

Door naar de volgende fase

Hallo allemaal! De afgelopen week is behoorlijk druk geweest voor mij en Patrick. (uiteraard ook voor de anderen) vorige week woensdag zijn we begonnen met de simulator sessies. Onze eerste 3dagen hadden we elke dag een sessie in slot B. Dat wil zeggen van 6 uur 's ochtends tot 10 uur. We moeten een uur voor de tijd aanwezig zijn i.v.m. de briefing over wat we gaan doen. Dat betekende de eerste dagen dus om 4:15 uur uit bed. Je krijgt de avond voordat je moet simmen keurig een sms van Pegasus met de tijd waarop een busje bij het hotel zal komen om je op te halen. Prima geregeld dus! Woensdag maakten we kennis met captain Hasan Kale. Hij is alle lessen onze instructeur, behalve les 5 en 10. Die twee lessen zijn onze "examens". Daarvoor krijg je een examinator toegewezen. De 5e les kun je zien als een soort tussentijdse toets zoals bij je autorijlessen. Je krijgt daarbij alle problemen die je tot dan toe hebt geoefend. De eerste 2 lessen waar min of meer familiarisatie vluchten. We konden een beetje wennen aan het vliegen met een Boeing 737. De eerste les was volledig handmatig. Daar kwam geen autopiloot of autothrottle aan te pas. Dit leverde voor Patrick en mij geen problemen op aangezien wij al ervaring hadden op de simulator bij de DFA. Ook kregen we nog geen problemen in de lucht. Alleen op de grond bij het starten van de motoren kregen we problemen. In les 2 deden de geautomatiseerde systemen hun intrede en kregen we demonstraties van verschillende storingen. Vanaf les 3 werd het "leuker", daarbij kregen we de eerste motorstoringen in de lucht. De procedures die daarbij gevolgd moeten worden lijken heel erg op de procedures die we op school al eens hadden geleerd, dat was dus wel een groot voordeel. De kleine verschillen die er dan wel zijn heb je zo onder de knie. Les 4 had veel weg van les 3. De basis is zo'n beetje motorstoringen in de lucht en daar omheen krijg je nog andere problemen die je moet oplossen. Dat is ons goed vergaan tot nu toe. Dat is ook de reden dat we vaak storingen kregen die eigenlijk pas verderop in de syllabus aan bod komen. Gister was de de grote dag, les 5. Onze eerste test! We moesten wederom een uur van te voren aanwezig zijn, om vervolgens op onze examinator te wachten die een half uur later aan kwam. We zijn toen meteen begonnen met de briefing voor onze vlucht. Het zou een vlucht woren met alle elementen die we tot nu toe geoefend hadden. Eenmaal in de simulator begon Patrick met vliegen en was ik de side-kick. Tijdens het vliegen kwam alles aan bod: motorstoringen, brand, afgebroken take-offs, etc. Alles ging erg goed waardoor we geen van de onderdelen hoefden te herhalen. Er was echter nog wel tijd over waardoor we nog op een storing getracteerd werden die eigenlijk pas na de test geintroduceerd zou worden. Na een normale take-off wilde het landingsgestel niet omhoog. Dit hebben we volgens de checklisten opgelost. Daarna was het mijn beurt. Voor mij stond hetzelfde op het programma als bij Patrick. Ook bij mij verliep alles netjes. Hierdoor hadden we weer tijd over om iets te doen dat eigenlijk niet op het menu stond. Ik kreeg een total hydraulic failure. Dit komt er op neer dat er totaal geen oliedruk meer is en dat het sturen dus compleet met mankracht moet gebeuren en dat is behoorlijk zwaar. (Het is te vergelijken met een auto die zijn stuurbekrachtiging verliest) Hierna zat onze test erop. Al met al is de test dus voorspoedig verlopen voor allebei. De conclusie van de instructeur was dat we beiden ruim voor de test waren geslaagd. Volgens hem zaten we zelfs ruim op eindexamen niveau. Dat is natuurlijk altijd mooi om te horen met nog 4 lessen te gaan voor ons daadwerkelijke examen. Uiteraard moeten we wel ons best blijven doen en ons blijven bewijzen de komende lessen, maar het is toch een teken dat we door kunnen gaan op de manier zoals we nu bezig zijn. Groeten uit Istanbul!

Simulator werk

Na iets meer dan een week is hier dan weer een bericht vanuit Istanbul. De afgelopen week zijn we allemaal erg druk geweest met het leren van de procedures die bij het besturen van de B-737 komen kijken. Dat allemaal ter voorbereiding op wat er morgenvroeg komen gaat. Om 5 uur worden Patrick en ik 's ochtends bij het "Pegasus flight training center" verwacht. Daar zullen we dan eindelijkk onze eerste vlucht op de full motion simulator gaan maken. Full-motion houd in dat de simulator ook beweegt op grote cylinders tijdens de vlucht. Erg realistisch dus allemaal. Tot nu toe hebben Patrick en ik de meeste tijd doorgebracht op 2 stoelen voor een poster van de cockpit -het zogenaamde chairflyen- om alles goed te oefenen. Uiteraard is er vorige week ook nog ruimte geweest voor de broodnodige ontspanning. Zo heb ik vorige week dinsdag bijvoorbeeld in het gezelschap van de directie van Sim Design mogen dineren in Istanbul. Daarna hebben we ook nog even wat gedronken in de stad. Een zeer geslaagde avond kan ik wel stellen. Dinand en Desiree hebben ook mijn nederlandse simkaart meegenomen van mijn T-Mobile abbonement. Deze gaat over naar iemand anders, aangezien ik daar toch niets aan heb in Indonesië. Ik heb dus ook nog een kleine huishoudelijke mededeling: voor iedereen die mij telefonisch mocht willen bereiken, dat kan niet meer op mijn oude nummer! (0638306668) De donderdag erna heb ik voor het eerst kennisgemaakt met de machine die het mij de komende weken zo zuur mogelijk gaat maken. Zoals jullie misschien al bij anderen hebben kunnnen lezen. Ik mocht een vlucht bijwonen van 2 captains die in de simulator op een herhalingscursus gingen voor Pegasus. Gelukkig werd er bij mij in de cockpit volledig engels gesproken, voor zover ze dat konden. De instructeur was een turkse man en de captains waren afkomstig uit Hongarije en Bulgarije. Ik moet zeggen dat het bijwonen van de trainingssessie een behoorlijke eye-opener was. Laat ik maar zeggen dat ik nou niet bepaald positief werd verrast door 2 captains met samen meer dan 30 jaar ervaring. Maar goed ik zal het eerst zelf allemaal nog waar moeten maken! Tijdens de sessie mocht ik gewoon vragen stellen aan de instructeur wanneer deze er tijd voor had. Dat was wel handig. Vooral met betrekking tot de procedures. Gisteren hebben we het rooster voor april gekregen van Pegasus. Zoals het er nu voor staat (het rooster kan nog veranderen) hebben we op 14 april onze skill test in de simulator. Ons examen zeg maar. Daarna zullen we ingepland worden voor de "basetraining". Je gaat dan met een leeg vliegtuig 6 take offs en landingen maken om te zien en te voelen hoe dat nu gaat met een echt vliegtuig. Ik meld me waarschijnlijk zaterdag weer, dan heb ik een dagje vrij na 3 simsessies. Dan valt er zeker weer genoeg te vertellen!

Kleine verrassing

Vandaag kwamen voor een kleine verassing te staan. Het examen van "mass and balance" en "performance" stond op het programma. In de eerste week dat we hier zaten was ons door de head of training mede gedeeld dat we deze examens niet hoefden te maken. Een beetje vreemd op zich omdat het toch wel belangrijke onderdelen zijn van het geheel. Bij deze onderwerpen gaat het om dingen als take off snelheden berekenen, brandstof berekeken en gewichtsverdeling van vracht en passagiers. We hoefden de examens niet te doen omdat ze bij Pegasus gebruik maken van StrongPilot, dat is een computer programma dat al deze berekeningen voor je doet. Je hoeft dan dus niet meer de boeken en bijbehorende tabellen door om tot de goede waarden te komen. Aangezien wij niet "echt" voor Pegasus gaan vliegen krijgen we hier niet mee te maken. En dat was in eerste instantie de reden dat we de examens niet hoefden te maken. Op dat verhaal kwamen ze woensdag echter terug. Het was toch wel een onmisbaar stuk theorie. Dus werden wij vandaag ook allemaal gewoon present verwacht bij de examens. Toen we vanochtend aankwamen bleek dat we eerst nog les kregen voordat we aan de examens gingen beginnen. De lessen werden gegeven door iemand van de performance afdeling omdat de captain die ons les zou geven nog in een meeting zat. De les was niet bijzonder en het examen was ook zeer goed te doen. Definitieve uitslagen hebben we nog niet maar we weten al wel dat we allemaal wederom geslaagd zijn. Toch fijn! Dit waren dan echt de laatste examens (theorie). Vanavond ga ik dan maar eens beginnen aan de Standard Operating Procedures. Daar gaan we ons morgen en maandag in verdiepen. Uiteraard ga ik ook nog met een schuin oog volgen hoe Twente (waarschijnlijik) de volgende ronde in de Europa League bereikt.