De eerste week stond bij ons vooral in het teken van wachten. Maandag werden we om 10:00 uur bij Lion Air Tower verwacht. Wat er dan precies ging gebeuren wisten we nog niet. Bij de Tower hebben we ons gemeld bij de security en daar ontvingen we een "visitors-pass" voor de 6e verdieping. We moesten ons op die verdieping melden bij "miss Inna". Inna is degene die alles moet regelen voor de expats bij Lion Air. Op de 6e verdieping kwamen we erachter dat Inna op dat moment even niet aanwezig was. Het even niet aanwezig veranderde langzaam in wat langer niet aanwezig tot heel lang niet aanwezig. Later bleek dat ze de hele dag niet zou komen omdat ze ziek was. Gelukkig kwam er nog voor de lunch iemand die ons vertelde dat we een aantal papieren moesten invullen. Bij al die papieren moesten we ook pasfoto's voegen. Ze hebben hier pasfoto's met een rode achtergrond. Daar had ik er al vier van laten maken in Nederland, maar ze bleken er 16 nodig te hebben. Na het invullen van de papieren werd ons verteld dat we wel konden gaan lunchen en dat we dan ook maar meteen die pasfoto's moesten laten maken.
Na de lunch zouden we een welkomstwoordje krijgen van de Chief Pilot. Ook nu werden we weer verzocht "even" te wachten. Om 18:30/19:00 uur kwam iemand ons vertellen dat het praatje was verzet naar dinsdag en dat we naar huis konden.
De rest van de week is ook ongeveer zo gelopen. Wel hebben we dingen als onze medical, strepen, stropdas, wing, pak aanmeten, etc. geregeld. We zijn er nu wel achter dat wanneer je iets geregeld wilt hebben, je daar heel erg vaak achteraan moet. Wat we hier uiteindelijk in een week hebben geregeld was in Nederland zeker in 2 á 3 dagen gelukt.
Al het wachten heeft ook zo zijn voordelen. Zo zijn we een heleboel Europeanen tegengekomen die ook zaten te wachten op Inna. We hebben met zo'n beetje iedereen wel een praatje aangeknoopt. Een van onze problemen was natuurlijk nog steeds de huisvesting. We zaten namelijk nog steeds in het FM7 hotel op eigen kosten.
De contacten die we tijdens het wachten hadden opgedaan kwamen hier van pas. Van hun hoorden we namelijk dat we ook gratis in het Merlynn Park Hotel konden verblijven. We zijn dus met dat verhaal naar Lion Air gegaan. Dat bleek inderdaad waar te zijn, mits we een contract hadden. Dat zouden we op woensdag tekenen. Het contract dat we toen kregen was niet het goede er werd bijvoorbeeld totaal niet gesproken over het onderkomen, terwijl dat wel in onze letter of intent (soort voorcontract) stond. En er waren nog een aantal andere dingen die anders moesten zijn. Donderdag zou er dan het goede contract zijn. Er zaten echter weer een aantal dingen in die niet klopten en daarvoor moesten we volgens Lion Air contact opnemen met onze "onderhandelaar" en dat was Sim Industries. Maar het contact daarmee verloopt weer via onze vliegschool. Je begrijpt het waarschijnlijk al: veel schakels, lange af te leggen weg voor de informatie, hemelvaart weekend in Nederland en niet al te veel tijd. Kortom, niet het gewenste resultaat. We wilden immers het weekend graag in het Merlynn Hotel doorbrengen en Lion Air wilde de contracten getekend zien. We hebben Sim Industries niet kunnen spreken ondanks meerdere telefoontjes met Nederland.
Uiteindelijk hebben we vrijdag een contract getekend waar het onderkomen in ieder geval in was opgenomen. We zitten nu dus voor niks in een kamer met internet.
Natuurlijk kunnen we niet in dit hotel blijven en dus zijn we op zoek gegaan naar een onderkomen hier in de buurt. Ook hier kwamen onze contacten weer van pas. We hebben een aantal Britse jongens ontmoet die met de tip kwamen om eens in BSD naar een huis te gaan kijken. (zij zitten daar ook) Daarover zal ik in mijn volgende verhaaltje meer vertellen! Ook zullen er nog foto's volgen. Ik ga nu eerst even eten.
sampai jumpa nanti
Mark